Ks. kan. dr Krzysztof Romanowski, urodził się 16.02.1965 roku w Międzylesiu. Szkołę podstawową i liceum ogólnokształcące ukończył w Białymstoku. W roku 1984 rozpoczął studia w Archidiecezjalnym Wyższym Seminarium Duchownym w Białymstoku, które zakończył obroną pracy magisterskiej na ówczesnej Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie. Święcenia kapłańskie otrzymał dnia 21.06.1990 roku w Białymstoku. Po święceniach został skierowany do pracy w parafii Trójcy Świętej w Supraślu, a po trzech latach do parafii katedralnej pw. Wniebowzięcia NMP w Białymstoku.

W roku 1995 rozpoczął studia specjalistyczne w Paderborn. W tym czasie, na prośbę ówczesnego proboszcza Polskiej Misji Katolickiej w Bielefeld, ks. prał. Jerzego Gisztarowicza dojeżdżał do Bielefeld  i  pomagał w duszpasterstwie misyjnym.  Dnia  1.08.2001 roku otrzymał nominację na proboszcza Polskiej Misji Katolickiej w Bielefeld. W roku 2003 został członkiem Zarządu Chrześcijańskiego Centrum Krzewienia Kultury, Tradycji i Języka Polskiego w Niemczech T.z. Z dniem 7.10.2005 roku, ks. abp Wojciech Ziemba, Metropolita Białostocki, nadał ks. Romanowskiemu godność kanonika honorowego Kolegiackiej Kapituły Krypniańskiej. W tymże również roku uzyskał tytuł doktora nauk humanistycznych w zakresie socjologii na Wydziale Nauk Historycznych i Społecznych Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie. Główny temat jego zainteresowań naukowych stanowiły pojęcia narodu i państwa. W rozprawie doktorskiej poruszył te zagadnienia nawiązując do myśli społecznej patrona swojej ostatniej uczelni.

 

ks. dr Karol Kondracikowski

wikary

 

---

 

Byli proboszczowie PMK Bielefeld - Paderborn

 

 

Ks. prał. Jerzy Gisztarowicz urodził się 30 marca 1934 r. w Czarnej Wsi Kościelnej koło Białegostoku. Rodzice byli ziemianami. Swoje dzieci wychowywali w duchu głębokiej religijności oraz w poszanowaniu wartości narodowych i umiłowania ojczyzny. Starszy brat, Antoni walczył w Armii Krajowej, za co był więziony przez UB w Rawiczu. Starsza siostra jest zakonnicą w Zgromadzeniu Sług Jezusa, założonym przez O. Honorata.

 

Po zdaniu matury w Białymstoku w roku 1953 wstąpił do tamtejszego Seminarium Duchownego. 21 czerwca 1959 r. został wyświęcony na kapłana przez bp Władysława Suszyńskiego. Z woli ordynariusza rozpoczął studia na KUL-u, na Wydziale Filozoficznym, w sekcji psychologii, które ukończył tytułem magistra 9 marca 1964 r. (temat pracy magisterskiej "Konflikty życiowe współczesnej młodzieży")

 

Następnie przez 19 lat jako wikariusz i prefekt pracował z młodszą oraz akademicką młodzieżą przy kościele Św. Rocha w Białymstoku. Tutaj też zorganizował od podstaw kaplicę akademicką i bardzo dobrze ją wyposażył. Równocześnie pełnił funkcję przewodniczącego Podkomisji Episkopatu do spraw życia wewnętrznego duszpasterzy akademickich, a przez 5 lat był Członkiem Komisji Episkopatu Polski do spraw duszpasterstwa akademickiego. 1 sierpnia 1987 r. został mianowany proboszczem PMK w Bielefeld i Paderborn. Również tutaj w ciągu 14 lat swego duszpasterzowania uczynił bardzo wiele.

Władze kościelne doceniając zasługi ks. prob. Jerzego Gisztarowicza obdarzyły go z pocztątkiem 1994 r. zaszczytną godnością Kanonika Honorowego Kapituły Metropolii Białostockiej. W życiorysie złożonym dn. 28 stycznia 1989 r. w Rektoracie Misji ks. prałat stwierdził: „Moją dewizą pracy duszpasterskiej w Białymstoku i tu w Bielefeld jest służyć Bogu i naszej ukochanej i umęczonej przez komunizm ojczyźnie.Tak mi dopomóż Bóg i Matka Miłosierdzia z Ostrej Bramy w Wilnie, którą uważam za swoją wielką Orędowniczkę i Patronkę mojego życia i pracy kapłańskiej".

 

 

Droga doczesnego pielgrzymowania śp. ks. kanonika Dobrzańskiego prowadziła niejednokrotnie poprzez promienną górę Tabor, przepełnioną mocą wiary, zdolnej przemieniać świat, ale także poprzez krzyżową Golgotę, która w cierpieniu śmierci obdarza Chrystusowym Zmartwychwstaniem do nowego, wiecznego życia.

 

Miał szczęście przyjść na świat 29. września 1912 r. w dobrej, chrześcijańskiej rodzinie. Tam też ukończył szkołę podstawową oraz Gimnazjum im. Adama Asnyka. Po zdobyciu świadectwa dojrzałości wstąpił w r. 1933 do Diecezjalnego Seminarium Duchownego we Włocławku. Na zakończenie pięcioletnich studiów filozoficzno-teologicznych przyjął święcenia kapłańskie w dn. 17. grudnia 1938 r. i został mianowany wikariuszem w parafii Lubiń. W drugim roku duszpasterzowania, 26. sierpnia 1940 r., w święto M. B. Częstochowskiej został aresztowany przez Gestapo i uwięziony najpierw w obozie koncentracyjnym Sachsenhausen k. Berlina, a następnie od 14. grudnia tegoż roku w Dachau, gdzie przebywał do 29.04.1945 r., czyli do momentu oswobodzenia przez wojska amerykańskie.

 

Po odzyskaniu wolności widział wielką potrzebę posługi kapłańskiej współrodakom, którzy w ogromnej liczbie, być może ok. 2 min, znaleźli się po wyzwoleniu na niemieckiej ziemi jako byli więźniowie lub przymusowi robotnicy okresu II wojny światowej. Posłuszny głosowi sumienia i poleceniu ks. bpa Józefa Gawliny przyjął obowiązki duszpasterza Polaków w Morningen, a następnie od r. 1947 w diec. Hildesheim. Stąd w r. 1949 został skierowany na dalsze studia specjalistyczne do Rzymu, uwieńczone w r. 1955 stopniem doktora filozofii na Uniwersytecie Gregoriańskim. Temat jego rozprawy doktorskiej, napisanej pod kierunkiem ks. prof. Jarlot z Francji brzmiał: "Filozofia pracy w świetle etyki chrześcijańskiej".

 

Z Rzymu powrócił do Niemiec, gdzie na nowo podjął pracę duszpasterską dla współrodaków w Augustdorf, a od roku 1957 w Bielefeld. Chwała Boga i dobro duchowe powierzonych jego duszpasterskiej opiece nieśmiertelnych dusz wypełniły mu odtąd całe życie. Ofiarną postawą życzliwości i dobroci zyskał sobie głęboki szacunek, przyjaźń oraz miłość parafian, a także współbraci kapłanów, zarówno polskich jak i niemieckich. W uznaniu duszpasterskich zasług ks. bp Jan Zaremba, ordynariusz rodzimej diecezji włocławskiej, mianował go honorowym kanonikiem kapituły Św. Józefa w Kaliszu.

Był kapłanem dobrym, ale też krytycznym, także wobec samego siebie. Kiedy zauważył, że lat przybywa a siły powoli słabną, bez większych trudności zgodził się z wolą przełożonych i przeszedł na dobrze zasłużoną emeryturę. 1. sierpnia 1987 r., po 30. latach duszpasterzowania w polskiej parafii Bielefeld, przekazał obowiązki proboszcza młodszemu kapłanowi, którego - jakże znamienny to gest duchowej dojrzałości! - wyszedł z delegacją parafialną i bukietem biało-czerwonych róż witać o godz. 5-tej rano na stację kolejową, kiedy ten przybył pociągiem z Polski. Jako emeryt miał teraz więcej czasu na modlitwę, medytacje, czytanie książek, ale też na świadczenie pomocy potrzebującym. Chętnie pomagał swemu następcy w słuchaniu spowiedzi, odprawianiu Mszy Św., głoszeniu Słowa Bożego. Szczególnie nowo przybyli uchodźcy z Polski często korzystali z jego fachowej pomocy przy załatwianiu w języku niemieckim przeróżnych spraw urzędowych.

Dnia 11.12.1988 r. dane mu było świętować Złoty Jubileusz święceń kapłańskich. Był szczęśliwy. Uroczystość została wspaniale przygotowana przez nowego proboszcza i grono wiernych, byłych parafian. We Mszy św. uczestniczyło kilkaset osób. Przybyli kapłani polscy i niemieccy. Kazanie Jubileuszowe wygłosił Rektor Misji. Telegramy gratulacyjne zostały nadesłane m.in. od Ojca Św. z Sekretariatu Stanu oraz od ks. bpa Szczepana Wesołego z Rzymu, opiekuna polskiego duszpasterstwa na obczyźnie. Wyrazy wdzięczności oraz szczerych życzeń błogosławieństwa Bożego przesłał również ks. abp J. Degenhardt z Paderborn, do którego diecezji należy polska parafia w Bielefeld.

Kiedy siły zaczęły coraz bardziej opadać, a zdrowie przestało dopisywać, ks. kanonik Dobrzański przeniósł się z prywatnego mieszkania do miejscowego Domu Starców, aby zapewnić sobie w ten sposób konieczną pielęgnację i opiekę lekarską. Pozostał wśród swoich do końca. Zaopatrzony Sakramentami Świętymi zmarł 25.05.1992 r. w osiemdziesiątym roku życia i pięćdziesiątym czwartym roku kapłaństwa. 29.05.1992 w kościele parafialnym w Bielefeldzie odbyły się uroczystości pogrzebowe. Mszę św. w intencji śp. Zmarłego koncelebrowali wspólnie miejscowi kapłani polscy i niemieccy. Ciało zmarłego pochowano na miejscowym cmentarzu Bielefeld-Stieghorst. Licznie zgromadzeni wierni modlili się o spokój duszy swego długoletniego pasterza, który nie szczędził zdrowia i sił w świadczeniu im Chrystusowej miłości. Niech teraz ta miłość uszczęśliwia jego duszę na całą wieczność!

Ks. Franciszek Mrowiec